Free in the wind

Santa Cruz de la Tierra, het Miami van Bolivië. Amper cholita’s, brede lanen, hippe restaurants, Starbucks, Mexicaans ijs en hier en daar een woordje Engels. Om ons voor te bereiden op de overgang, denk ik dan? En dat ijs lieten we ons maar al te graag welgevallen - om te vieren dat de Western Union ons hier wél centjes kon geven zodat we onbezorgd onze laatste Boliviaanse dagen konden doorkomen!  De eerste dagen waren grijs en regenachtig (ook een plan van de Belgische weergoden?) dus we namen onze toevlucht tot de paar musea die de stad rijk is. Moderne kunst, een streepje geschiedenis en dat allemaal gratis! We stapten heel wat af, tussen de regenbuien door want Santa Cruz is een grote stad! En we verkenden de lokale markt vlakbij ons verblijf. Helemaal uit het centrum en dus de verzamelplaats voor locals. Ontbijt, sapjes, lunch… Mijn geliefde pastel de queso werd meermaals als ontbijt verorberd, met Brecht’s favoriete zumo verde als toetje. 1 poging tot lunch gaf ons alweer buikkra

Hét hippiedorp van Bolivië. Kleur, rust, natuur én lekkere cheesecake dankzij de verschillende buitenlanders die er wonen. Dat is de korte samenvatting die we kregen over Samaipata. Na een alweer misselijkmakende busrit van een paar uur, worden we gedropt langs een grote baan. De bus rijdt door naar Santa Cruz, wij stappen af en klimmen al puffend in de richting van oplichtende letters "SAMAIPATA". Begeleid door blaffende straathonden (waar we, ondanks dat ze alomtegenwoordig zijn in Bolivië, nog altijd wat bang van zijn) bereiken we onze hostel. Het is te donker om iets te kunnen zien en al snel vallen we in slaap. De volgende ochtend zijn we klaar om op ontdekking te gaan. En dat begint direct goed: de zon schijnt, de markt begint op honderd meter van onze hostel, locals zetten een ambachtenmarktje op en we vinden een leuke koffiebar mét terras (een unicum hier!) waar ze zelfs yoghurt met fruit en granola serveren (dankjewel, hippie-buitenlanders 😉). We kuieren wat rond, r

Het was even radiostil hier. Radiostilte omdat we ziek waren en daarna omdat we zo afgelegen genoten van natuur, dat er amper bereik was. Na de koude en stevige wandelingen van de voorbije weken, keken we uit naar ons verblijf in Cochabamba. Het is er warmer en volgens wat we hoorden, de tweede "gourmet capital" van Bolivië. Wat betreft dat warmer was het direct een schot in de roos: een 20 graden dus die short mocht terug uit onze rugzak komen! Gourmet capital wilden we snel checken dus trokken we voor lunch naar een lokale markt. De lokale specialiteit met een glas vers sap verdween in onze buik. Helaas bleef het daarbij: zo heel lekker was het niet (gourmet capital schept natuurlijk verwachtingen!) én daags nadien staken de eerste ziekte-symptomen de kop op. Koppig als ik ben, wou ik de markt verkennen - immers een van de grootste openluchtmarkten in Bolivië! Al strompelend liep ik over de markt, amper beseffend wat er allemaal te koop werd aangeboden. En vooral mijn maag

Een busreis met prachtig uitzicht bracht ons van La Paz naar Copacabana, het laatste dorp op het vasteland, vlakbij het Titicacameer - niet te verwisselen met het strand in Brazilië! Al snel zagen we het meer uit het busraam. Zo groot! Op een bepaald moment stopte de bus en moesten we verder op de overzetboot: de passagiers op een klein vissersbootje, de bus op een geïmproviseerde overzet uit hout. Verbaasd dat de houten constructie zo'n bus kan dragen, kijken we langs de kade aan de overkant toe hoe onze bus er terug aankomt. De regio rond Titicaca voelt nu al veelbelovend: niet alleen een wijze busreis laat dat uitschijnen, ook de lucht voelt hier een stuk gezonder.    Aangekomen in Copacabana sloffen we vermoeid met onze rugzakken over de hoofdstraat, op weg naar ons verblijf. Na onze bergbeklimming trakteerden we onszelf op een kamer mét uitzicht op het Titicacameer. Ik kijk al uit naar de rust - wanneer we ineens "Hi, Belgium" horen vanop een terras. Onze Amerikaanse

Brechts’ verjaardag vieren in stijl? We klommen op zijn verjaardag naar 6088m en mogen ons als cadeautje nu officieel ‘mountaineers’ noemen! Happy birthday, indeed!   Ons driedaagse avontuur startte afgelopen zondag. Vanuit La Paz kan je verschillende bergen zien. Het Cordillera Real, met de Huayna Potosi als een van de hoogste toppen. Onze uiteindelijke eindbestemming! Na een busrit langs stoffige wegen kwamen we aan bij Huayna Potosi basecamp. De rest van de namiddag gingen we oefenen op een gletsjer. Hoe doe je je gaiters aan, hoe bevestig je de crampons juist, hoe gebruik je een ijsbijl…? Vooral die ijsbijl spreekt tot de verbeelding! Dit is de eerste keer dat we die tijdens een hike nodig zullen hebben… Schuifelend over het ijs leren we verschillende manieren van ‘gletsjerwandelen’ om zo uiteindelijk aan te komen bij een ijswand. Mijn hart slaat een paar slagen over, dat van Brecht gaat van enthousiasme in overdrive. 60m, verticaal naar boven. Nog voor onze gids goed en wel   teru

4 dagen op ontdekkingstocht door de zoutvlaktes. 4 dagen enkel omgaan met de grillen en alle pracht van de natuur. Stevig ingeduffeld stappen we de 4x4 in, ons avontuur tegemoet! We delen de wagen met Carly en Andrew, een Amerikaans mountaineer-koppel waarmee we al snel een klik voelen. De eerste dag rijden we door Sud de Lipez, wat lijkt op een vervolg van de bergen en stoffige wegen met cactussen die we tegenkwamen tijdens onze paardrijtocht. Het uitzicht is weids, de rotsen zijn groot. Buiten een aantal 4x4’s met andere toeristen is hier niets of niemand te bekennen. Of dat is gelogen: er zijn wel andere levende zielen te bespeuren. Lama’s en vicuñas zijn hier de koning. Vicuñas zijn de wilde dieren terwijl de lama’s allemaal een eigenaar hebben. Dat merken we al snel aan de kleurrijke linten waarmee ze zijn versierd. Een streepje kleur in het rode, dorre landschap.   Na een ijskoude nacht waarin we slapen met al onze kleren aan, gewikkeld in een dikke slaapzak en alle beschikbare d