Santa Cruz, ons laatste Boliviaanse halte!
Santa Cruz de la Tierra, het Miami van Bolivië. Amper cholita’s, brede lanen, hippe restaurants, Starbucks, Mexicaans ijs en hier en daar een woordje Engels. Om ons voor te bereiden op de overgang, denk ik dan? En dat ijs lieten we ons maar al te graag welgevallen - om te vieren dat de Western Union ons hier wél centjes kon geven zodat we onbezorgd onze laatste Boliviaanse dagen konden doorkomen!
De eerste dagen waren grijs en regenachtig (ook een plan van de Belgische weergoden?) dus we namen onze toevlucht tot de paar musea die de stad rijk is. Moderne kunst, een streepje geschiedenis en dat allemaal gratis! We stapten heel wat af, tussen de regenbuien door want Santa Cruz is een grote stad! En we verkenden de lokale markt vlakbij ons verblijf. Helemaal uit het centrum en dus de verzamelplaats voor locals. Ontbijt, sapjes, lunch… Mijn geliefde pastel de queso werd meermaals als ontbijt verorberd, met Brecht’s favoriete zumo verde als toetje. 1 poging tot lunch gaf ons alweer buikkrampen dus verder lieten we de markt maar voor wat ze was 😉 Maar de dames van het ontbijt- en sapjeskraam werden onze vaste casera’s. Als enige gringo’s in de wijde omstreek vielen we makkelijk op en probeerden ze een praatje met ons te maken. Wij ons beste Spaans, zij soms zelfs een poging tot Engels. Wanneer we deze ochtend een laatste keer gingen ontbijten om afscheid te nemen, gaf de sapjesdame me een dikke knuffel. Que le vaya bien, mi amor. Instant tranen in mijn ogen. 4 keer gingen we hier langs. 4 keer een sapje. 4 keer een poging tot een kort gesprekje in gebroken Spaans. En toch al zoveel appreciatie. Stiekem hoop ik bij ons op de markt ook zo’n “casera” te vinden 😉
Zaterdag vond de zon dan toch terug haar weg, en op welke manier?! 30+ graden en nergens een streepje schaduw. We trokken naar de zoo - eentje met enkel dieren uit Zuid-Amerika. Tussen de vreemdste exemplaren was er ook de toekan. Sommige in een kooi, andere vlogen vrij rond in een grote doorloopvolière. Wat een prachtige vogels! Die kleuren, die bek! Ik zou er uren naar kunnen kijken. En riep ze ineens ook uit tot de mooiste vogels ter wereld 🤩 Zondag deed de zon er nog een schepje bovenop en wij ook! We trokken naar Lomas de Arena. 15km ploeterend door een stoffige, zanderige weg en een stukje rivier (zonder schoenen, ideale verkoeling!) konden we genieten van grote zandduinen. Van bovenaf met zicht op de lagunes, die we helaas door wetland niet konden bereiken (al probeerden we dat wel, tot Brecht wegzakte in de modder en ik niet verder meer wou stappen nadat ik dat zag 😉). Uiteraard hadden we niet genoeg water mee en helemaal dorstig zochten we een plekje waar we iets konden drinken. We zagen 1 boerderij met open poort dus besloten naar binnen te gaan. We keken onze ogen uit: wat een groot domein! Met veel te veel paarden, loslopende flamingo’s, struisvogels… Net wanneer we tegen elkaar grappen dat we op de ranch van Escobar zitten, worden we weggejaagd door huispersoneel, dat roept ‘es privado’, en drie honden. Tot daar dat drankje!
Een atypisch, bijzonder einde van onze tocht door een al even bijzonder land. Zo toont het nog maar eens de veelzijdigheid van Bolivië. Voor wie nog zou twijfelen: het is méér dan een aanrader 😍
Liefs,
Brecht & Jolien
