Bloed, zweet en tranen op +6000m
Brechts’ verjaardag vieren in stijl? We klommen op zijn verjaardag naar 6088m en mogen ons als cadeautje nu officieel ‘mountaineers’ noemen! Happy birthday, indeed!
Ons driedaagse avontuur startte afgelopen zondag. Vanuit La Paz kan je verschillende bergen zien. Het Cordillera Real, met de Huayna Potosi als een van de hoogste toppen. Onze uiteindelijke eindbestemming! Na een busrit langs stoffige wegen kwamen we aan bij Huayna Potosi basecamp. De rest van de namiddag gingen we oefenen op een gletsjer. Hoe doe je je gaiters aan, hoe bevestig je de crampons juist, hoe gebruik je een ijsbijl…? Vooral die ijsbijl spreekt tot de verbeelding! Dit is de eerste keer dat we die tijdens een hike nodig zullen hebben… Schuifelend over het ijs leren we verschillende manieren van ‘gletsjerwandelen’ om zo uiteindelijk aan te komen bij een ijswand. Mijn hart slaat een paar slagen over, dat van Brecht gaat van enthousiasme in overdrive. 60m, verticaal naar boven. Nog voor onze gids goed en wel terug beneden staat na zijn demonstratie, staat Brecht te popelen om naar boven te klimmen. Het ritme is 1-2-3-4: 1 met de ijsbijl rechts, 2 met de ijsbijl links, 3 pas de rechtervoet bij, 4 pas de linkervoet bij. Ik bedenk dat ik het hou bij supporteren en filmen, wanneer de berggids me aanspreekt. Waarom ik niet ga? Het antwoord lijkt me vrij duidelijk maar de groepsdruk doet zijn werk… Voor ik het weet, heb ik twee bijlen en de hand en hang ik vast aan klimtouwen. Wanneer mijn armspieren beginnen branden en mijn neus bijna aan het ijs plakt, roep ik dat ik naar beneden wil. Ik ben ervan overtuigd dat ik halverwege ben geraakt - helaas vertelt de video iets anders 😉 De bijna-jarige krijgt er geen genoeg van en gaat de ijswand langs een andere zijde op. Daar komt het ‘bloed’ vandaan: ijs kan blijkbaar gemeen snijden, merken we als Brecht met een licht-bebloede neus na zijn 2e klim terug beneden staat.
Na een nacht waarin we leren wie er snurkt, verkouden is of door alles heen slaapt, volgt een vrij rustige dag. We pakken onze rugzakken met al het nodige materiaal (en dat weegt best veel!) en trekken naar high camp, een goeie 2km verderop. Na thee, koekjes en een vroeg dinner moeten we om 19u gaan slapen. Niemand is moe, iedereen is enthousiast en de hoogte helpt mee om de slaap op afstand te houden. Na wat doezelen en pogingen tot slapen, staan we om middernacht op. We zingen slaperig happy birthday, eten een stukje pistolet en trekken onze warmste wandelkledij aan. Helemaal ingepakt: 3 lagen broek, 4 lagen bovenkledij en alle buffs die we kunnen vinden (zo weet je ook ineens waar het zweet van komt!). Om 1u beginnen we aan onze trektocht. Het eerste deel over losliggende rotsen, ons evenwicht zoekend met de ‘skiboots’ waarin we wandelen. Al snel komt de gletsjer in het zicht: crampons aan, pasjes in het achterhoofd en wandelen maar! Onze berggids voorop, ik middenin, Brecht achteraan. Aan elkaar vastgemaakt met een klimtouw - waarvoor ik onderweg een paar keer erg dankbaar ben 😉
Elke keer wanneer we 100m gestegen zijn, pauzeren we even. Beetje drinken, stukje chocolade. Ik zou altijd en overal chocolade eten, behalve op die berg. Mijn maag denkt er het zijne van…maar de chocolade is verplicht. De klim vraagt zoveel energie van ons lichaam en we hebben amper geslapen dus wat extra energie opnemen is in deze verplicht. En het is goed dat het donker is! We lopen boven de wolken, langs de rand van de berg, langs diepe ijsgrotten…en dat zonder dat ik één keer panikeer over de hoogte. Handig, als je het niet kan zien 😉
De pas zit er goed in dus we mogen tussendoor wat extra pauzes nemen. Op de top is het immers ijskoud, daar willen we niet wachten… Net op tijd voor zonsopgang staan we om 6u30 op de top van de Huayna Potosi, met tranen in de ogen. Wat is het hier mooi! En wat zijn we trots op onszelf dat we hier staan! Boven de wolken, op de top van de wereld. Omgeven door bergen en sneeuw. Genietend van de zon die alle kleuren van de regenboog laat zien in haar opgang. Diezelfde zon zal er voor zorgen dat de gletsjer straks begint te smelten en de sneeuw zacht wordt. Daarom moeten we snel terug naar beneden - al is dat in mijn geval relatief - en gezien we aan elkaar vasthangen, gaat de afdaling ook traag voor Brecht en onze gids 😉 Maar dat geeft ons extra tijd om van het uitzicht te genieten: wat we daarnet in het midden van de nacht niet konden zien, laat zich nu in al zijn glorie zien. Sneeuw, gletsjers, ijsgrotten en verder niets. Een zee van wit, een zee van sneeuw.
Dankjewel Huayna Potosi, voor deze fantastische ervaring, voor een onvergetelijke verjaardag!
Liefs,
Brecht en Jolien
