Wanneer het leven weer aan snelheid wint
Last-minute wijzigende vluchten en heel wat vertraging later kwamen we middenin een regenbui aan op Belgische bodem. Wat een verwelkoming... Guur en koud, we repten ons naar binnen. Charlerloi, midden in de nacht wat een nog minder gezellige luchthaven dan gewoonlijk betekent én heel lang wachten op onze bagage die maar niet lijkt te komen. Af en toe kunnen we eens piepen langs de openglijdende deuren en daar zien we bekende, vrolijk lachende gezichten. Een heus welkomstcomité, mét spandoek én chocolade. Wat kan een mens zich nog meer wensen? Een dikke knuffel later liggen we in bed - binnen een paar uur worden we verwacht bij mijn mama voor een brunch. Kriebels in onze buik want onze familie na bijna een jaar terug zien, is best spannend. Maar de vermoeidheid zorgt ervoor dat we snel indommelen.
Nog meer knuffels, een welcome-back boodschap, een aantal "kunde geloven dat jullie terug zijn?" en veel koffiekoeken later beseffen we nog steeds niet dat we er zijn. Bijna als een droom. Of ons lichaam dat hier is, maar onze geest nog niet. Fysiek, niet mentaal aanwezig. Zoiets. Elke dag een beetje beter sindsdien, maar helemaal aanwezig zijn we nog niet. Een ander ritme, meer mensen, een to do-lijst die al snel de spuigaten uitliep en wij die als kiekens zonder kop van hier naar daar hollen. Familiebezoek, meubels zoeken, huizenjacht, dokter check-ups, klusjes in de tuin, containerparken, vrienden ertussen friemelen... Alsof België met z'n jachtigheid nooit is weggeweest. Onze vaste ochtendroutine moet de duimen leggen: gezwind om 6u uit bed wippen zit er voorlopig niet in, elke dag sport evenmin en mediteren moeten we weer inplannen in de agenda. Gek, hoeveel sneller het leven hier gaat. Hoe weinig we op een dag lijken te kunnen realiseren. De wijzers van de klok staan weer op speed-ritme. Een agenda die vol loopt en ik die steeds vaker geeuw. Of zelfs een namiddagdutje doe... Wat ben ik blij dat we nog even niet volop aan het werk moeten!
Hoe vlot de omschakeling in de heenrichting ging, zo hobbelig verloopt ze soms in de terug-richting. Gek he, want zou je niet denken dat het makkelijker is om terug te keren naar het leven zoals je het kent, eerder dan het ongewisse in te trekken? Al voelt het voor ons wel makkelijker om in speed-mode te leven als je niet weet dat het ook anders kan. Ja, op vakantie is het anders maar vakantie is vakantie he? Alleen duurde onze vakantie zo lang en gingen we op in het lokale leven, om te weten dat er elders wél een andere manier is. Eentje waarin van binnenuit leven centraal staat, en "de buitenkant" zich daaraan aanpast, in plaats van omgekeerd. Eentje waarin "zijn" centraal staat, eerder dan "denken" of "doen". Want zoals onze meditatieleerkracht het zo schoon zegt: wij zijn toch human beings, en geen human doings of human thinkings?
Stof tot nadenken! Zaken om te integreren en dat leven zoals we het kennen toch een beetje aan te passen - zodat het vaker als vakantie aanvoelt!
Liefs,
Brecht & Jolien
