Hippievibes en sneller door dan verwacht!

Hét hippiedorp van Bolivië. Kleur, rust, natuur én lekkere cheesecake dankzij de verschillende buitenlanders die er wonen. Dat is de korte samenvatting die we kregen over Samaipata. Na een alweer misselijkmakende busrit van een paar uur, worden we gedropt langs een grote baan. De bus rijdt door naar Santa Cruz, wij stappen af en klimmen al puffend in de richting van oplichtende letters "SAMAIPATA". Begeleid door blaffende straathonden (waar we, ondanks dat ze alomtegenwoordig zijn in Bolivië, nog altijd wat bang van zijn) bereiken we onze hostel. Het is te donker om iets te kunnen zien en al snel vallen we in slaap.

De volgende ochtend zijn we klaar om op ontdekking te gaan. En dat begint direct goed: de zon schijnt, de markt begint op honderd meter van onze hostel, locals zetten een ambachtenmarktje op en we vinden een leuke koffiebar mét terras (een unicum hier!) waar ze zelfs yoghurt met fruit en granola serveren (dankjewel, hippie-buitenlanders 😉). We kuieren wat rond, regelen een wandeling naar een natuurreservaat later op de week en klimmen nog heuvels op waar we kunnen genieten van vers ijs met fantastisch zicht op datzelfde natuurreservaat. Kan je ze ongelijk geven, de mensen die uit Europa komen aanwaaien om hier te wonen? De rust, het uitzicht... We beslissen dan ook al vrij snel dat we hier dubbel zo lang zullen blijven als voorzien, bijna een week om te wandelen, te relaxen, op ontdekking te gaan... 

Dat lukt ons de dag erop al direct: we sluiten aan bij een wandeling naar Amboro, een natuurreservaat op de grens tussen de Andes, de Amazone en El Chaco. Verschillende klimaten en invloeden komen er samen in verschillende soorten vegetatie. Wij starten met een stukje jungle, 'los helechos giganticos'. Waar ik eerst nog dacht dat 'helechos' een soort boom is, blijkt al snel dat het om reuzenvarens gaat. Tot 10 meter hoog! We wanen ons in Jurassic park! En niet enkel de varens blijken reuzen te zijn: ook de mieren zijn dat hier. Onze gids port met een stokje in een ogenschijnlijk onschuldige hoop aarde wanneer de "militaire mieren" eruit kruipen. Zo'n grote mieren! Er bestaat maar 1 grotere soort meer op de wereld... Wanneer de gids de mier op zijn hand zet, prikt ze hem direct en laat een indringende azijngeur na. Ook de kleinere varens verdedigen zich: wanneer je er langs strijkt met je hand, klappen ze direct dicht. Zo lijkt het blad dood, en dus niet interessant voor dieren die op de varens zitten. Een leuk trucje, waar menig varen aan moet geloven als we ze passeren 😉

De volgende dag is het weer helemaal omgeslagen: mist, regen, grijs... Al houdt dat ons niet tegen om onze wandelschoenen aan te trekken! We besluiten naar El Fuerte te wandelen, een pre-Inca ruïne die volgens Google Maps op een kleine 5km wandelen ligt. Eens bij het aangegeven punt blijkt dit de start van de baan die leidt naar El Fuerte te zijn! Taxi's kijken vreemd als ze ons voorbij rijden maar dapper vervolgen we de weg, die zeker dubbel zo lang duurt als wat wij dachten. Gelukkig hebben we een lunchpakket meegenomen! De inspanning (want ja, ook dit is weer een hele weg klimmen) loont: de vegetatie is anders, het lijkt hier eerder op Zwitserland en dankzij de regen geuren de naaldbomen lekker. En wanneer we aankomen bij El Fuerte, houdt de regen op. Waar we ons bezoek nog in de dichte mist starten en bijna niets kunnen zien, schijnt op het einde zelfs een zwak zonnetje! 

We hebben nog allerlei plannen voor de komende dagen maar moeten die helaas staken omdat ons cash geld op is! En helaas kan je in Bolivië enkel cash betalen... 1 visakaart is geblokkeerd omdat er een fraudegeval op werd vastgesteld, 1 kaart heeft haar limiet overschreden omdat we onze terugvlucht opnieuw moesten boeken (bedankt Boliviana de Aviacion om je vluchturen ineens een dag te verschuiven...) en onze back-up kaart wordt niet aanvaard in de enige ATM die Samaipata rijk is. Waar we eerst onze hoop vestigen op een Western Union loket in het plaatselijke bankkantoor, zakt de moed ons in de schoenen wanneer we naar onszelf proberen over te schrijven. De app blokkeert, connecteert niet met onze bank-app, doet raar... Ontelbaar veel pogingen en wat gevloek later, lukt het dan toch! Wanneer we erna vol verwachting aanschuiven bij de bank, mag alleen ik naar binnen en dat zonder telefoon. In mijn beste Spaans probeer ik zonder vertaalhulpmiddelen ons probleem uit te leggen en het geld te collecteren. Alleen... dat krijg ik niet mee omdat we al langer dan een maand in het land zijn, en buitenlanders die er langer blijven, kunnen ze geen cash geld geven!? Een vreemde uitleg, die we toeschrijven aan de financiële crisis waarin Bolivië verkeerd, met één van de grootste banken van het land die deze week failliet ging. Er rest ons niets anders dan met ons laatste geld de hostel betalen en een busticket te kopen naar Santa Cruz. Een grote stad, veel banken, veel Western Unions. Op hoop van zegen!

Liefs,

Brecht & Jolien