Lago Titicaca y Isla del Sol

Een busreis met prachtig uitzicht bracht ons van La Paz naar Copacabana, het laatste dorp op het vasteland, vlakbij het Titicacameer - niet te verwisselen met het strand in Brazilië! Al snel zagen we het meer uit het busraam. Zo groot! Op een bepaald moment stopte de bus en moesten we verder op de overzetboot: de passagiers op een klein vissersbootje, de bus op een geïmproviseerde overzet uit hout. Verbaasd dat de houten constructie zo'n bus kan dragen, kijken we langs de kade aan de overkant toe hoe onze bus er terug aankomt. De regio rond Titicaca voelt nu al veelbelovend: niet alleen een wijze busreis laat dat uitschijnen, ook de lucht voelt hier een stuk gezonder.   

Aangekomen in Copacabana sloffen we vermoeid met onze rugzakken over de hoofdstraat, op weg naar ons verblijf. Na onze bergbeklimming trakteerden we onszelf op een kamer mét uitzicht op het Titicacameer. Ik kijk al uit naar de rust - wanneer we ineens "Hi, Belgium" horen vanop een terras. Onze Amerikaanse vrienden zitten er te lunchen, wat een toeval! Normaal zouden we hen net missen maar zij namen toevallig een vroegere boot. We praten bij over lunch, tot zij vertrekken naar La Paz en wij verder sloffen langs "de kustlijn" met onze zware rugzakken. De rest van de dag doen we niet veel meer dan luieren in onze kamer en genieten van het uitzicht, inclusief de twee alpaca's die dienst doen als huisdier in ons verblijf! 's Avonds smullen we een verse forel in een kraampje langs de zee en maken we nog een wandeling naar de lokale markt.

's Anderdaags staat er een boottrip naar Isla del Sol gepland, het grootste eiland op het Titicacameer. En dat meer is dan weer 's werelds hoogst bevaarbare meer. Wij hebben het idee dat we aan zee zijn, maar in werkelijkheid zitten we nog steeds op 3800m hoogte. We installeren ons bovenop het dek van de boot, klaar om anderhalf uur te dobberen naar het eiland. Eens daar aangekomen, is het snel gedaan met de relaxte sfeer. We moeten met onze bagage helemaal naar boven, tot net iets boven 4000m. Geen sinecure met alle spullen die we mee hebben: een rugzak op de rugzak, een rugzak op de buik en plastic zakjes met was en eten in onze handen strompelen we naar boven. Nu ja, "we"... Brecht lijkt geen last te hebben van al die trappen en moet al snel mijn plastic zakjes overnemen - de rugzak weiger ik echter af te geven. Ego en zo van die dingen 😉 Gelukkig zorgt het uitzicht voor afleiding: water, bergen, groen. Hier en daar een huisje, een ezeltje en nog sporadischer een ander mens. Wat is het hier mooi... En stil! Zo stil dat je de stilte zelfs kan horen.

Waar we initieel planden om twee nachten op dit eiland door te brengen, maken we er al snel vier van. De rust doet zo'n deugd. En de natuur is machtig! Elke dag wandelen we weer op andere plekjes langs het eiland. Een verlaten strand, een aanlegkade die door niemand wordt gebruikt, oude ruïnes... En dat allemaal tegen de achtergrond van een staalblauwe hemel, water zo ver je kan zien en aan de horizon bergen met besneeuwde toppen. Als we niet aan het wandelen zijn, bewonderen we een zonsop- of ondergang, spotten we ezeltjes of wilde varkens, smullen we verse forel of spelen Uno lekker ingeduffeld in onze dikke winterjas maar wel met de zon op onze snoet. De legende wil dat de zon hier is geboren en uit de zon de eerste Inca's zijn voortgekomen. Op het nabijgelegen eiland werd voor het eerst de maan naar de hemel gebracht - dat eiland heet dan ook Isla de la Luna. 

Zon, maan, water, bergen... de natuurelementen staan hier duidelijk centraal. Er is geen baan, geen vervoer. Alleen mensen, trappen en ezeltjes. De tijd lijkt hier stil te staan - een gevoel waar we ontzettend van genieten. Onze batterijen opladen voor we onze laatste etappes inzetten. Next stop: Cochabamba - 24u onderweg, met wat geluk 1 boot en 2 bussen. Fingers crossed! Maar eerst nog een namiddag genieten langs het Titicacameer - en hopelijk winnen met Uno 😉

Liefs,

Brecht & Jolien