Het was even radiostil hier. Radiostilte omdat we ziek waren en daarna omdat we zo afgelegen genoten van natuur, dat er amper bereik was. Na de koude en stevige wandelingen van de voorbije weken, keken we uit naar ons verblijf in Cochabamba. Het is er warmer en volgens wat we hoorden, de tweede "gourmet capital" van Bolivië. Wat betreft dat warmer was het direct een schot in de roos: een 20 graden dus die short mocht terug uit onze rugzak komen! Gourmet capital wilden we snel checken dus trokken we voor lunch naar een lokale markt. De lokale specialiteit met een glas vers sap verdween in onze buik. Helaas bleef het daarbij: zo heel lekker was het niet (gourmet capital schept natuurlijk verwachtingen!) én daags nadien staken de eerste ziekte-symptomen de kop op. Koppig als ik ben, wou ik de markt verkennen - immers een van de grootste openluchtmarkten in Bolivië! Al strompelend liep ik over de markt, amper beseffend wat er allemaal te koop werd aangeboden. En vooral mijn maag in toom houdend bij de geur van al die etenswaren door elkaar. Brecht was de slimmere van ons twee en bracht me veilig en wel terug naar de kamer, waar ik de rest van de dag het bed niet meer uitkwam. Waar ik twee dagen later aan de beterhand was, was het dan zijn beurt om ziek te worden. Daar ging ons idee om elke dag een lange wandeling te maken en alle restaurants uit te proberen!
Gelukkig vonden we een fijne plek waar we konden werken en Brecht Boliviaanse koffie kon proberen. Met zuurdesembrood maak je me altijd gelukkig maar nog meer als ik wat ziek ben geweest, dan verlang ik naar zo'n authentieke smaken (en ook naar spinaziestoemp met chipolata!). Ook daar kon de eigenaar van de koffiezaak ons bij helpen! Een dag later konden we een versgebakken brood ophalen... Van een goed natuurlijk medicijn gesproken! :) Stilaan kwamen we weer op krachten en konden we Cochabamba verkennen: gaande van 35km wandelen langs prachtige natuur in een dorp een 10-tal kilometers verderop (met vers gedraaid Boliviaans ijs als beloning na de wandeling!) tot klimmen naar een Cristo-standbeeld, dat volgens de Bolivianen groter is dan hetgeen in Rio! We sloten af met een wandeling door Tunari National Park alvorens naar Mizque te trekken, een dorp 3u verderop waar we onze laatste vrijwilligersproject zouden uitvoeren.
De busrit was zoals we die intussen kennen: een agressieve chauffeur die veel te snel de bochten afsnijdt en slingert langs de bergpassen. 3u misselijkheid later komen we aan in een dorpje waar de tijd leek stil te staan. De rust overvalt ons. De uitzichten zijn prachtig. Het enige wat je hoort zijn vogels en waaiende wind. En ok, misschien ook wel het getater van de andere 6 vrijwilligers die hier verblijven ;) Een bonte, vrolijke bende! Overdag voeren we klusjes uit in het huis of de tuin. Deuren krijgen een laagje vernis, de oprit wordt op gelijk niveau getrokken, elke dag volgen er bergen afwas en uren koken (bereid maar eens 2 maaltijden per dag voor 9 tot 12 mensen!), onkruid wordt gewied, een nieuwe waterleiding wordt aangelegd, kamers gepoetst en gras - letterlijk - gesneden (met machete!). Zonverbrande benen, wat blaren en ontelbaar veel beten van zandvliegjes zijn gelukkig de enige verwondingen die we daar aan over houden ;) Na het werk is er ruimte voor ontspanning. Tegenover het huis ligt een berg, die we meermaals beklimmen om op de richel te wandelen, te mediteren, naar de zonsondergang te kijken of een poging ondernemen om naar het hoogste punt te klimmen. De buurman heeft een "zwembad": een diep gegraven put die je kan opvullen met water uit de beek die iedereen in het dorp van water voorziet. En als je het hebt over baden in koud water, dan is er ook nog de waterval zo'n 5km en wat klimwerk verder - quasi elke dag wordt daarin een cold plunge genomen. Ik laat jullie zelf maar gokken wie kiest voor "30 sec tot 1 min" en wie eerder gaat voor de "6 min challenge" ;)
Onze week in Mizque vliegt voorbij! We verkennen de lokale markt, ontbijten er met pastel de queso en zumo verde, slaan kilo's verse groenten en fruit in, grinniken om onze collega's die om 10u 's ochtends met een emmer chica voor zich zitten en proeven er zelf vreemde, huisgemaakte limonade die naar een soort koffie smaakt. Voor we het weten staan we terug bij de bushalte, deze keer om naar Samaipata te trekken. Bijna onze laatste Boliviaanse bestemming... Wat gaat de tijd snel! Al een geluk dat we hem de afgelopen weken met onze radiostilte even lieten stilstaan ;)
Liefs,
Brecht & Jolien
