De contrasten van Kathmandu
Als je door de straten loopt, is er een hels kabaal. Zoveel mensen, zoveel verkeer en blijkbaar geen verkeersregels. Dat resulteert in non-stop toeteren, wagens, brommers en tuktuks die kriskras door elkaar rijden en opspattende modder. Want asfalt is ook schaars. Oversteken vraagt enige moed als je geen uren langs de weg wil blijven staan: op een bepaald moment gewoon beslissen om te gaan en op tijd weg te springen als de anderen dan toch niet blijken te remmen.
Vuilnis ligt overal langs de weg, de rivier die we moeten oversteken ziet eruit en ruikt als een open riool. Er zijn geen vuilnisbakken te bespeuren dus iedereen gooit zijn afval maar op de grond. Zonder blikken, zonder blozen.
Alles samen creëert dit een enorme drukte. Zoveel prikkels, in zo'n smalle straatjes. Het geluid is een constante, de voertuigen die voorbij scheuren ook. Als je niet oplet zak je in de modderpoelen of stap je op een berg afval.
Maar Kathmandu blijkt ook gastvrij te zijn, én nieuwsgierig. Dat mochten we vandaag ervaren op onze wandeling richting Swayambunath, oftewel de monkey tempel. Onderweg passeerden we een maha yogi school. Geen idee wat dat is, dus we besloten nieuwsgierig onze neus om de hoek te steken. Of we binnen mochten komen? 5 minuten later zaten we blootvoets te praten met de enige leerling die Engels kon. Dat we naast een echte guru zaten die naast een verlichte meditatieleermeester ook een meester yogi was. Er volgde een hele uitleg over hoe je innerlijke energie aan te wakkeren, verschillende vormen van bewustzijn en een uitnodiging om gratis mee te lunchen. We kregen een bordje voorgeschoteld - wat het was weten we niet, maar de gastvrijheid smaakte. Na een voorstel om ons later op onze reis te begeleiden op een trektocht, zetten we onze wandeling verder.
Eens bij de tempel leek die zijn bijnaam niet te hebben gestolen. De aapjes waren goed vertegenwoordigd en stalen eten onder het alziende oog van de boeddha. De tempel is een van de oudste boeddhistische heiligdommen ter wereld waar verwijzingen naar boeddha broederlijk naast hindoeïstische beelden staan. Al maakt de stoepa duidelijk dat boeddha de enige is die ertoe doet: zijn neus vormt een vraagteken, wat in het Sanskriet staat voor 1. 1 god, die alles hoort, ziet en weet maar niets vertelt - meteen ook de reden waarom hij geen mond heeft. Terwijl wij ons vergaapten aan de stoepa's, gebedsmolentjes en slingerende aapjes, deden de locals dat aan ons. Waar ze in het centrum door ons heen te lijken kijken, waren we hier ontzettend interessant. Zo interessant dat er foto's werden gemaakt: de ene stiekem, de andere met een brede glimlach vragend of ze een selfie mochten nemen met ons. Brecht waande zich een superster - ze zijn duidelijk vooral in hem geïnteresseerd - dus op elke vraag gingen we even breed glimlachend in. Die glimlach bleef wanneer kleine kindjes verlegen zwaaien achter de arm van hun moeder, of genoeg durf hebben om lief te komen vragen van waar we komen en wat we van hun Nepal vinden.
Dus ja, Kathmandu is een hels kabaal, met vieze modderpoelen als straat en het meest chaotische verkeer dat we al hebben gezien. Maar de inwoners zijn ook ruimdenkend en gastvrij. Benieuwd naar wat ze ons nog allemaal zullen brengen. Namaste!
